Η είδηση του καρκίνου ανατρέπει τα δεδομένα της ζωής, προκαλεί έντονη ανασφάλεια και στρες, δοκιμάζει τις αντοχές του ανθρώπου που νοσεί και των ατόμων που βρίσκονται γύρω του. Ωστόσο δεν είναι λίγα τα περιστατικά ανθρώπων που μέσα από την είδηση του καρκίνου βρήκαν την δύναμη να κινητοποιηθούν, βρήκαν περίσσια αποθέματος δύναμης και θάρρους και τελικά βοήθησαν τους ίδιους αλλά και πολλούς άλλους συνανθρώπους που βρίσκονταν στην ίδια δυσχερή θέση με αυτούς.
Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί ο 47χρονος Ian Toothill, προσωπικός γυμναστής στο επάγγελμα, ο οποίος αν και διαγνώστηκε με καρκίνο στο παχύ έντερο σε στάδιο IV, κατάφερε να «σκαρφαλώσει» στην ψηλότερη κορυφή στον κόσμο, στο Έβερεστ. Σύμφωνα με φίλο του Toothill η επιτυχία αυτή ήταν αποτέλεσμα της προσωπικότητας του φίλου του, που ούτως ή άλλως τον ωθούσε σε τέτοιου είδους εγχειρήματα, όπως σε πεζοπορία κατά μήκος της Ισλανδίας ή στην Ανταρκτική. Πόσο όμως είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν τέτοια εγχειρήματα όταν ο άνθρωπος που τα επιχειρεί έχει ήδη λάβει την έκτη δόση χημειοθεραπείας;
Αυτό που κατάφερε ο Toothill θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο από έναν υγιή άνθρωπο και αυτό το γνωρίζουν καλά όσοι ασθενείς έχουν λάβει χημειοθεραπεία ως φαρμακευτική αγωγή, όπως η Heather Millar, βραβευμένη συγγραφέας, δημοσιογράφος και αρθρογράφος, η οποία στην είδηση του επιτεύγματος του Toothill έγραψε: «Στην αρχή της χημειοθεραπείας ξεκίνησα να περπατώ καθημερινά για μία με δύο ώρες σε ένα μικρό λόφο της περιοχής μου, συνήθως παρέα με τον σκύλο μου. Στην έκτη περίπου δόση χημειοθεραπείας με δυσκολία μπορούσα να βγάλω το ένα τρίτο της διαδρομής. Για τα δικά μου δεδομένα, ο Toothill είναι υπερήρωας»! Ο συγκεκριμένος άνθρωπος όχι μόνο κατάφερε το ακατόρθωτο αλλά επιπλέον μέσα από την πράξη του μάζεψε χρήματα για το κέντρο Mac Millan Cancer Support. Ο Toothill διαγνώστηκε με καρκίνο τη άνοιξη του 2015. Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς ο καρκίνος του είχε εξαφανιστεί. Δυστυχώς όμως επέστρεψε την επόμενη άνοιξη και μάλιστα πολύ πιο επιθετικός, αφήνοντας στον ασθενή προσδόκιμο επιβίωσης λίγων μηνών. Όμως και πάλι, εντελώς ανεξήγητα, η πρόοδος της νόσου αναχαιτίστηκε. Οι ειδικοί πιστεύουν πως η διάγνωση του καρκίνου, το άκουσμα της φράσης «έχετε καρκίνο», παροτρύνει πολλούς ασθενείς να κάνουν πολλά, διαφορετικά πράγματα, όλα αξιοθαύμαστα. Πολλοί ξεκινούν έναν αγώνα ενημέρωσης της κοινής γνώμης, άλλοι συμμετέχουν σε έναν εξαιρετικά επίπονο αγώνα δρόμου, κάποιοι πηγαίνουν ταξίδια για να γνωρίσουν τον κόσμο, άλλοι πάλι ξεκινούν μία νέα ζωή, χωρίζουν ή γίνονται θρήσκοι. Ο τρόπος που βρήκε η Millar, δημοσιογράφος επί 25 χρόνια, για να ανταπεξέλθει στη διάγνωση ήταν να μετατρέψει τον καρκίνο της σε «είδηση». Ξεκίνησε ένα blog και έκανε τον καρκίνο δημοσιογραφική αποστολή. Αυτό της έδωσε τη δυνατότητα να «μεταθέσει» τον καρκίνο σε τρίτο πρόσωπο, να σκεφτεί έξω από τον εαυτό της, να μοιραστεί τις εμπειρίες της και να λάβει θετικές αντιδράσεις και ανακούφιση από ανθρώπους, που δεν γνώριζε. «Νομίζω πως χωρίς αυτό, θα είχα τρελαθεί. Το τι επιλέγει ο κάθε άνθρωπος να κάνει , ακόμη και το μικρότερο σχέδιο, του δίνει σκοπό και αίσθημα ελέγχου, κάτι που βοηθά σε μεγάλο βαθμό στη φάση της αντιμετώπισης του καρκίνου», καταλήγει η Millar.