Μαρτυρίες

Γεωργία Δημητρίου

Ένα βράδυ, Μάρτιος του 2010, καθώς ξάπλωσα στο κρεβάτι, πόνεσα στον αριστερό μαστό, τον άγγιξα και ψηλάφισα ένα μικρό ογκίδιο. Τις επόμενες ημέρες, άρχισα να ψηλαφώ το μαστό μου σε τακτά χρονικά διαστήματα. Το ογκίδιο ήταν ακόμη εκεί… Ενημέρωσα την αδελφή μου, που είναι ιατρός, κι εκείνη με έστειλε εκτάκτως για ψηφιακή μαστογραφία.

Η διάγνωση της μαστογραφίας, σύμφωνα με το πόρισμα του υπεύθυνου του διαγνωστικού κέντρου που επέλεξα για την εξέταση, ήταν «Ινοαδένωμα ινοκυστικού τύπου». Ησύχασα…

Ωστόσο, ευτυχώς για εμένα, η αδελφή μου δεν ησύχασε. Παρόλο που η διάγνωση δεν ενέπνεε κανενός είδους ανησυχία για κακοήθεια, με έστειλε στο κέντρο της Δρ. Αθηνάς Βούρτση για μια συμπληρωματική εξέταση, ένα υπερηχογράφημα μαστού.

Πήγα στο προγραμματισμένο μου ραντεβού χωρίς κανενός είδους ανησυχία. Η ιατρός, πριν προβεί στον υπέρηχο μου ζήτησε να δει τη μαστογραφία, στην οποία είχα υποβληθεί πριν από λίγες ημέρες. Η φράση της ανέτρεψε κατηγορηματικά ό,τι είχε διαγνωστεί: «Γωγώ μου, τίθεται θέμα βλάβης. Πρόκειται για κακοήθεια και πρέπει άμεσα να χειρουργηθείς»!

Για κάποια λεπτά χάθηκα… Νόμιζα ότι αυτό που άκουσα δε με αφορούσε. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν η άρνηση… «Δε θα κάνω τίποτα». Εκείνη, ήπια και σίγουρη, μου απάντησε, «Μια νέα γυναίκα δεν μπορεί να σκέφτεται έτσι. Δεν παραιτείται. Πρέπει να το παλέψεις». Ήμουν μόλις 42 ετών, με δύο ανήλικα παιδιά, 8 και 14 ετών. «Τι θα γίνουν χωρίς εμένα», σκέφτηκα… «Θεέ μου, δώσε μου δύναμη»!

Θυμάμαι πώς λύγισα. Κοίταξα την κ. Βούρτση στα μάτια και την παρακάλεσα να με βοηθήσει. Εκείνη, με τρυφερό και αποφασιστικό βλέμμα, μου εξήγησε με σαφήνεια τα βήματα που θα ακολουθούσαν.

Υποβλήθηκα σε ογκεκτομή και λεμφαδενικό καθαρισμό. Στη συνέχεια χημειοθεραπεία για 6 μήνες και ακτινοβολίες. Τα πήγα καλά. Δεν αντιμετώπισα καμία παρενέργεια από τις χημειοθεραπείες. Είχα και έχω βοηθό μου την πίστη μου στο Θεό, τη στήριξη της οικογένειάς μου και κυρίως την Αθηνά Βούρτση. Τον άνθρωπο που διέγνωσε το πρόβλημα, τη στιγμή που άλλοι «ειδικοί» απέτυχαν να το εντοπίσουν. Σήμερα γνωρίζω πως μέσα στην ατυχία μου, ήμουν τυχερή. Η πρώτη, εγκληματικά λανθασμένη διάγνωση, ανετράπη πολύ σύντομα από τη σωστή διάγνωση της κ. Βούρτση. Μέσα από την προσωπική μου περιπέτεια, αλλά και από τις μαρτυρίες άλλων γυναικών, διαπίστωσα ότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί… αρκεί να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος. Κάθε γυναίκα θα πρέπει να υποβάλλεται κάθε χρόνο σε ψηφιακή μαστογραφία και υπερηχογράφημα μαστού, επιδιώκοντας τον κατάλληλο ιατρό, προκειμένου να έχει έγκυρη και έγκαιρη διάγνωση!

 Μαρία Τράντζα

Ένα χρόνο πριν, τον Δεκέμβριο του 2010, σε έναν από τους τακτικούς ετήσιους ελέγχους για την υγεία του στήθους μου, με μαστογραφία και υπέρηχο, ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Τη στιγμή που μου ανακοινώθηκε από την κ. Βούρτση πως στη μαστογραφία εντοπίστηκε κάτι που έπρεπε να βγει χωρίς καθυστέρηση βίωσα έντονα το φόβο που γεννά ένα τόσο σοβαρό νόσημα όσο ο καρκίνος αλλά και την ανασφάλεια που προκαλεί η άγνοια, ή καλύτερα η ημιμάθεια. Οι ψύχραιμες και με επιστημοσύνη φωνές των ιατρών μου δεν αναχαίτιζαν την αγωνία μου που με οδηγούσε να ψάχνω μόνη μου στο διαδίκτυο άρθρα αμφιβόλου προέλευσης για τον καρκίνο που μόνο σύγχυση μου προκαλούσαν.

Η διάγνωση ήταν in situ. Χειρουργήθηκα και λίγο μετά ακολούθησαν 34 συνεδρίες ακτινοθεραπείας. Για ένα διάστημα, κυρίως όταν νύχτωνε, είχα ταχυκαρδία. Δεν με ενδιέφερε τίποτα. Έκλαιγα. Απαξίωση και φόβος με κατέκλυζαν.

Ένα εξάμηνο μετά έκανα υπέρηχο και σταδιακά άρχισα να ξαναβρίσκω το ενδιαφέρον μου για τη ζωή γύρω μου. Απόλαυσα τις διακοπές μου στην Κεφαλονιά και στη Γερμανία και ανέκτησα τις δυνάμεις μου. Πριν από λίγες μέρες έκανα και την πρώτη μου ετήσια μαστογραφία μετά το χειρουργείο. Ανακουφίστηκα.

Σήμερα νιώθω καλά, σωματικά και ψυχικά. Στην άκρη του μυαλού μου πάντα υπάρχει ο καρκίνος όμως βρίσκω τον τρόπο να διαχειριστώ την αρνητική ενέργεια που με «επισκέπτεται», όχι όμως πλέον τόσο τακτικά. Ανακούφιση στην καθημερινή μου προσπάθεια να ανακτήσω τις ψυχικές μου δυνάμεις μου προσφέρει και ο σκύλος μου, ένας μικρός Τζακ Ράσελ που μου έφερε ο γιος μου από την Ουγγαρία. Πλήθος μελετών υποστηρίζουν πως τα ζώα συντροφιάς έχουν ευεργετική επίδραση πάνω μας, εγώ μπορώ να το επιβεβαιώσω.

Πριν κλείσω θεωρώ απαραίτητο να τονίσω πόσο σημαντικό είναι να μην παραλείπει κανείς τον ετήσιο έλεγχο της υγείας του. Καμία γυναίκα, για κανέναν λόγο δεν θα πρέπει να ξεχνά τι μπορεί σήμερα να της προσφέρει η επιστήμη και η τεχνολογία. Με το ΠΑΠ, τη μαστογραφία και τον υπέρηχο.

Μανιώ Κορλέτη

«Εμφανίστηκε στη ζωή μου μετά τα 50 μου χρόνια. Είναι αλήθεια ότι τον φοβόμουν… Τον περίμενα… Γνώριζα άλλωστε ότι ο καρκίνος του μαστού ήταν κάτι πολύ κακό, κάτι που μου στέρησε το πιο σημαντικό πρόσωπο στην παιδική μου ηλικία, τη μητέρα μου.

Η επιλογή μου να γίνω εθελόντρια στο ‘’Αγκαλιάζω’’ πριν νοσήσω έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Μέσα από το ειδικό πρόγραμμα για την πρόληψη έμαθα να ψηλαφώ κάθε μήνα τους μαστούς μου, να κάνω κάθε χρόνο τη μαστογραφία μου, να διατηρώ το βάρος μου και γενικά να προσέχω όσο μπορούσα.
Η ετήσια μαστογραφία όμως πριν από 10 χρόνια έδειξε ένα ογκίδιο μη ψηλαφητό. Έκανα ογκεκτομή, ακολούθησα θεραπεία. Διατήρησα το μαστό και τη ζωή μου.

Με τη διάγνωση ξύπνησαν αρνητικά συναισθήματα που με κυρίευαν. Αγωνία, φόβος, θυμός, πόνος, ενοχικά γιατί με βασάνιζαν ανέλεγκτα, έψαχνα να βρω ένα άλλοθι. Μα ποιο; Έπρεπε να παλέψω μαζί του και να τα καταφέρω. Στηρίχτηκα στους επαγγελματίες του χώρου και κατάφερα να διαχειριστώ τις αγωνίες μου.
Όταν ανοίγεις την καρδιά σου και την αγκαλιά σου, η οδυνηρή πραγματικότητα της αρρώστιας και του πόνου μπορεί να δώσει πίστη ότι τα πάντα στη γη μπορούν να γίνουν, φτάνει να το θέλει κανείς με όλη τη δύναμη της ψυχής του.

Στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το ότι σήμερα ζω και μπορώ να γράψω γι’ αυτό το ‘’ταξίδι’’ μου στον καρκίνο το οφείλω πρώτα στο Θεό και στην Αθηνά Βούρτση, τη γιατρό μου. ‘’Διάβασε’’ σωστά τη μαστογραφία μου το 2001, βρήκε τον καρκίνο μου, ο οποίος προϋπήρχε στην προηγούμενη μαστογραφία και δεν είχε ‘’διαβαστεί’’ σωστά. Ως τέως αντιπρόεδρος της Europa Donna Hellas άρχισα να ενδιαφέρομαι για πιστοποιημένα κέντρα μαστού, για μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας, για άτομα εξειδικευμένα που διενεργούν και ‘’διαβάζουν’’ σωστά τις μαστογραφίες.

Είναι κρίμα να μην αξιοποιούμε το πλεονέκτημα της ζωής που μας προσφέρουν οι εξετάσεις που δίνουν έγκυρα αποτελέσματα.
Όλα στη ζωή είναι τυχερά, αλλά πρώτα πρέπει να κάνουμε όλα όσα περνάνε από το χέρι μας».

Βάσω Γιοχάη

«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μια νεαρή γυναίκα μπορεί να ασθενήσει από καρκίνο του μαστού. Αν δεν συνέβαινε σε εμένα, δεν θα το πίστευα ποτέ.
Στα 29 μου χρόνια, εντελώς τυχαία, ψηλάφησα κάτι στο στήθος μου χωρίς καν να γνωρίζω την έννοια της αυτοεξέτασης. Ούτε που σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να ήταν καρκίνος, ώσπου μου το ανακοίνωσε η γιατρός μου. Πάγωσα, με κυρίευσε θυμός και απορία. Ήμουν εντελώς ανυποψίαστη και απροετοίμαστη. Στο άμεσο οικογενειακό μου περιβάλλον δεν υπήρχαν άτομα που να δικαιολογούν βεβαρημένη κληρονομικότητα. Έμαθα όμως πως ο καρκίνος δεν κάνει διαχωρισμούς.

Μετά τη διάγνωση η γιατρός μου με συμβούλεψε να δράσω αμέσως. Βρήκα τον κατάλληλο χειρουργό μαστού και μέσα σε τρεις ημέρες υποβλήθηκα σε ογκεκτομή και λεμφαδενικό καθαρισμό. Η απόφαση ήταν δύσκολη, αλλά μου χάρισε τη ζωή.
Λίγες μέρες μετά την επέμβαση ο ογκολόγος μου μού ανακοίνωσε πως θα έπρεπε να υποβληθώ σε χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Η καθημερινότητα ήταν επώδυνη για εμένα και τους δικούς μου. Το νοσοκομείο έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Συνέχιζα όμως καθημερινά να πηγαίνω στη δουλειά μου για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι ήμουν χρήσιμη. Οπλίστηκα με υπομονή και ελπίδα για το μέλλον.

Με τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού ‘’Άλμα Ζωής’’ με σύστησε ο χειρουργός μου. Στην αρχή δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν γι’ αυτό που μου συνέβαινε, ίσως και από ντροπή. Άλλωστε για μια γυναίκα το στήθος είναι το σύμβολο της θηλυκότητάς της. Στο Σύλλογο έλαβα ψυχοκοινωνική στήριξη, που με έκανε να ξεπεράσω τους φόβους μου και τις ανασφάλειές μου. Με τον καιρό αποκτήσαμε μια δυνατή σχέση. Δύο χρόνια μετά αποφάσισα να εκπαιδευτώ εθελόντρια (μέσω του προγράμματος Reach to Recovery) από το Σύλλογο και να μπορώ και εγώ να στηρίζω συναισθηματικά γυναίκες που περνούν κάτι ανάλογο με εμένα. Μου άρεσε αυτή η ιδέα.

Σήμερα νιώθω πως η ζωή μου έχει πλέον αλλάξει. Έχω κρατήσει μόνο τα θετικά που έφερε στη ζωή μου ο καρκίνος. Κατάλαβα τι έχει αξία και νόημα. Έμαθα να ξεχωρίζω τα ασήμαντα από τα σημαντικά και να απολαμβάνω τις στιγμές με την οικογένειά μου και τους φίλους μου!
Ο καρκίνος του μαστού ήταν για μένα μια επιβεβαίωση ότι μπορώ να είμαι επιθυμητή σαν γυναίκα και έπειτα από μια τέτοια ασθένεια. Ίσως τελικά να ήταν τυχερό αυτό που μου συνέβη γιατί μου έδωσε να καταλάβω ότι η ζωή είναι όμορφη και γλυκιά, φτάνει όμως να πιστέψουμε σε αυτήν και να τη διεκδικήσουμε!»