Οι μοναχικές γυναίκες που έχουν νοσήσει από καρκίνο του μαστού έχουν 60% περισσότερες πιθανότητες να καταλήξουν από υποτροπή της νόσου συγκριτικά μ’ εκείνες που είναι ενεργές κοινωνικά, σύμφωνα με τα πορίσματα νέας έρευνας.
Στη μελέτη, με τη συμμετοχή 10.000 ασθενών, διαπιστώθηκε επίσης ότι οι κοινωνικά απομονωμένες γυναίκες εμφάνιζαν 40% περισσότερες πιθανότητες υποτροπής της νόσου. Σύμφωνα με τη συγγραφέα της μελέτης, γεγονότα, όπως η ύπαρξη συντρόφου ή οι στενές συγγενικές σχέσεις παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στην πρόβλεψη της επιβίωσης του ατόμου από τη νόσο, ενώ σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ο αριθμός των φίλων, η θρησκευτική δραστηριότητα του ατόμου και η συμμετοχή του σε δράσεις της κοινότητας.
Οι ανύπαρκτες κοινωνικές σχέσεις και η υψηλή θνησιμότητα
Προγενέστερες μελέτες είχαν εξακριβώσει τη σύνδεση μεταξύ των ανύπαρκτων ή περιορισμένων κοινωνικών σχέσεων και του γενικού υψηλού δείκτη θνησιμότητας. Ωστόσο, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν από την έρευνα, ο συσχετισμός μεταξύ της κοινωνικότητας της ασθενούς με καρκίνο του μαστού και της έκβασης της νόσου, είναι ιδιαίτερα έντονος.
Η έρευνα, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Cancer, παρακολούθησε την πορεία 9.267 γυναικών με καρκίνο στο μαστό για δέκα και μισό χρόνια μετά τη διάγνωση της νόσου. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών εντοπίστηκαν 1.448 υποτροπές της νόσου και 1.521 θάνατοι, οι 900 εκ των οποίων αποδόθηκαν στον καρκίνο του μαστού. Στο σύνολο των συμμετεχόντων εμφανίζονταν 16% πιθανότητα επανεμφάνισης της νόσου και 11% πιθανότητα θανάτου από τη νόσο, αλλά στις ασθενείς με στάσιμη κοινωνική ζωή, τα ποσοστά αυτά ήταν αξιοσημείωτα υψηλότερα.
Η έκβαση της πορείας του καρκίνου του μαστού εξαρτάται και από την κοινωνική ζωή
Η Δρ. Candyce Kroenke, από το Kaiser Permanente Division of Research στην Καλιφόρνια, η οποία διεξήγαγε την έρευνα, δήλωσε πως οι γιατροί, πριν αποφανθούν για την έκβαση της πορείας των ασθενών τους, θα έπρεπε να λαμβάνουν υπόψη τους και την κοινωνική κατάσταση και ζωή τους. Τα ευρήματα της έρευνας επιβεβαίωσαν τη γενικευμένη θετική επίδραση που έχουν οι κοινωνικές σχέσεις στην πρόγνωση της νόσου, στην πιθανή επανεμφάνισή της ή στην κατάληξη της ασθενούς από αυτήν. Ωστόσο, ανάλογα με τις κοινωνικές ομάδες προς διερεύνηση ποικίλει και το είδος της κοινωνικής σχέσης που έχει ευεργετική επίδραση. Για παράδειγμα, στις μεγαλύτερες σε ηλικία λευκές γυναίκες ευεργετικό ρόλο φαίνεται να διαδραματίζει η ύπαρξη συντρόφου, ενώ στις κοινότητες των μη λευκών, οι στενές σχέσεις με άλλα συγγενικά πρόσωπα ήταν αυτή που επιδρούσε θετικά.